هپاتیت خود ایمنی چیست؟

هپاتیت خود ایمنی باعث التهاب مزمن در کبد شما می شود، به همان طریقی که سایر انواع هپاتیت ها عمل می کنند. اما به جای اینکه یک ویروس یا الکل به کبد شما آسیب وارد کند، سیستم ایمنی بدن شما به آن حمله می کند. این نوع بیماری درمان ندارد اما با دارو می توانید آن را مدیریت کنید. حتی ممکن است به دوره بهبودی بروید.

هپاتیت خود ایمنی یک بیماری مزمن کبدی است که با اشتباه سیستم ایمنی بدن شما آغاز می شود. سیستم ایمنی بدن شما آنتی بادی هایی را به بافت های کبد شما ارسال می کند و باعث التهاب (هپاتیت) می شود. این آنتی بادی ها معمولاً قرار است به عفونت های بافت های کبدی شما حمله کنند. اما در بیماری خود ایمنی، سیستم ایمنی بدن شما به اشتباه به سلول های سالم خود حمله می کند.

هپاتیت خود ایمنی باعث التهاب مزمن در کبد شما می شود که ممکن است به مرور زمان باعث بروز آسیب جدی شود. مانند سایر انواع هپاتیت های مزمن، هپاتیت خود ایمنی می تواند منجر به ایجاد زخم در بافت های کبد شما (سیروز) شود. درمان دارویی می تواند به کاهش التهاب و جلوگیری از بروز عوارض کمک کند. با این حال، در مراحل اولیه بیماری، ممکن است علائم نداشته باشید.

دو نوع اصلی هپاتیت خود ایمنی کدامند؟

انواع مختلف هپاتیت های خود ایمنی (AIH) شامل اتوآنتی بادی های مختلفی هستند که دانشمندان می توانند در آزمایش آنتی بادی آنها را تشخیص دهند. این آنتی بادی های مختلف به انواع مختلف سلول های کبد شما حمله می کنند.

نوع 1

نوع 1 AIH، نوع “کلاسیک” شایع ترین نوع نیز است. حدود 80 درصد موارد تشخیص داده شده را تشکیل می دهد و می تواند هر فردی را تحت تأثیر قرار دهد. نوع 1 شامل آنتی بادی های ضد عضله صاف (ASMA) است که سلول های ماهیچه صاف در کبد شما را مورد حمله قرار می دهد. نوع 1 “هپاتیت لوپوئید lupoid hepatitis” نیز نامیده می شود زیرا علائم بالینی آن شبیه علائم لوپوس اریتماتوز سیستمیکsystemic lupus erythematosus است. آزمایش خون ASMA می تواند به تشخیص این دو کمک کند.

هپاتیت خود ایمنی

نوع 2

نوع 2 AIH، نادرتر و اغلب شدیدتر است. معمولاً در دوران کودکی زودتر ظاهر می شود و سریع تر از نوع 1 پیشرفت می کند. نوع 2 شامل آنتی بادی های میکروزومی نوع 1 ضد – کلیه – کبد (anti-LKM-1)، یا آنتی بادی های نوع 1 ضد – کبد سیتوزول (anti- LC1) است. آنتی بادی های anti- LKM1 پروتئینی را در سلول های کبد شما به نام سیتوکروم P450 -2D6 (CYP2D6) هدف قرار می دهند. آنتی بادی های anti- LC1 آنتی بادی های کبدی مخصوص نوع 2 AIH هستند.

هپاتیت خود ایمنی چقدر نادر است؟

هپاتیت خود ایمنی چندان شایع نیست و شیوع دقیق آن ناشناخته است. مطالعات اروپایی نشان می دهند که بین 010/0 درصد و 025/0 درصد از جمعیت اروپا تحت تأثیر قرار می گیرند. به نظر می رسد که این بیماری همه گروه های نژادی و قومی را تحت تأثیر قرار می دهد، اما تحقیقات نشان داده اند که در میان بومیان آلاسکا شایع تر است و حدود 043/0 درصد از آن جمعیت را تحت تأثیر قرار می دهد. همچنین در زنان و افرادی که در بدو تولد جنسیت آنها زن تشخیص داده شده است (AFAB) با نسبت 4:1 شایع تر است.

علائم و نشانه های هپاتیت خود ایمنی کدامند؟

همه افراد علائم هپاتیت خود ایمنی را ندارند. گاهی اوقات علائم دیرتر و بعد از اینکه بیماری شروع به تأثیر گذاشتن روی عملکرد کبد می کند، ظاهر می شوند. این باعث ایجاد عوارض جانبی مختلفی در بدن شما می شود.

برخی از علائم اولیه شایع عبارتند از:

• درد یا ناراحتی شکم.
• شکم متورم با کبد بزرگ شده.
• خستگی.
• درد مفاصل.
• بثورات پوستی.
• آکنه.

هنگامی که عملکرد کبد شما شروع به بدتر شدن می کند، صفرا می تواند در جریان خون شما انباشته شود. این می تواند باعث بروز علائم زیر شود:

• زردی (زردی پوست و چشم).
• ادرار تیره رنگ یا مدفوع رنگ پریده.
• خارش (خارش پوست).
• حالت تهوع یا از دست دادن اشتها.

سایر عوارض جانبی دیررس می توانند شامل موارد زیر باشند:

• آنژیوم عنکبوتی
• وریدهای بزرگ شده در مری (واریس).
• کبودی و خونریزی آسان.
• از دست دادن دوره های قاعدگی.
• تجمع مایع در شکم (آسیت) یا دست و پا (ادم).
• گیجی، سردرگمی یا خواب آلودگی (آنسفالوپاتی کبدی).

چه چیزی باعث هپاتیت خود ایمنی می شود؟

بیماری های خود ایمنی زمانی رخ می دهند که سیستم ایمنی بدن شما به اشتباه برخی از سلول های خود را به عنوان یک تهدید تلقی می کند. هنگامی که سیستم ایمنی شما این تهدید را شناسایی کرد، به حمله به این سلول ها ادامه می دهد و باعث ایجاد التهاب مزمن در بخشی از بدن شما می شود. در هپاتیت خود ایمنی، سیستم ایمنی بدن شما آنتی بادی های خاصی را برای حمله به انواع خاصی از سلول های کبدی ارسال می کند.

میانگین سن شروع بیماری چقدر است؟

همیشه نمی توان فهمید که هپاتیت خود ایمنی در ابتدا چه زمانی شروع شده است، زیرا اغلب بلافاصله باعث ایجاد علائم نمی شود. اکثر افراد مبتلا به AIH نوع 1، بیماری آنها در اوایل تا اواسط بزرگسالی، بین سنین 15 تا 40 سالگی تشخیص داده می شود. اما در هر سنی ممکن است ظاهر شود. نوع 2 AIH معمولاً زودتر، بین 4 تا 14 سالگی ظاهر می شود. ممکن است با علائم قبلاً پیشرفته بیماری کبد ظاهر شود.

میانگین سن شروع بیماری

چگونه به هپاتیت خود ایمنی مبتلا می شوید؟

اینکه چرا افراد به بیماری های خود ایمنی مبتلا می شوند یک پرسش پیچیده است. به نظر می رسد عوامل متعددی دخیل هستند. در بسیاری از موارد، به نظر می رسد ژن های خاصی شما را مستعد ابتلا به برخی اختلالات خود ایمنی می کنند. اما همه افراد دارای این ژن ها به این بیماری مبتلا نمی شوند و هرکسی که به آن مبتلا می شود این ژن ها را ندارد. سایر عوامل غیر ژنتیکی که عوامل محیطی نامیده می شوند نیز نقش دارند.

عوامل محیطی عبارتند از سموم یا رویدادهایی که به سیستم ایمنی بدن شما فشار وارد می کنند. در برخی افراد مستعد، این عوامل ممکن است باعث ایجاد یک پاسخ ایمنی بیش فعال شوند که به صورت یک بیماری خود ایمنی مزمن ظاهر می شود. محرک های مرتبط با هپاتیت خود ایمنی شامل داروهای خاص و عفونت های ویروسی خاص هستند. همچنین اگر بیماری خود ایمنی دیگری داشته باشید بیشتر مستعد هستید.

چه ویروس هایی ممکن است باعث هپاتیت خود ایمنی شوند؟

اگر سابقه ابتلا به موارد زیر را دارید احتمال ابتلای شما به هپاتیت خود ایمنی بیشتر است:

• هپاتیت ویروسی A، B، C، یا وD.
• مونونوکلئوز Mononucleosis (ویروس اپشتین بار Epstein-Barr virus).
• سرخک.
• تبخال.

چه داروهایی می توانند هپاتیت خود ایمنی را تحریک کنند؟

هپاتیت خود ایمنی ناشی از دارو با موارد زیر مرتبط است:

• نیتروفورانتوئین Nitrofurantoin (برای عفونت های دستگاه ادراری).
• مینوسایکلینMinocycline (برای آکنه).
• آتورواستاتین Atorvastatin (برای کلسترول بالا).
• ایزونیازید Isoniazid (آنتی بیوتیک).

چه بیماری های خود ایمنی دیگری با هپاتیت خود ایمنی مرتبط هستند؟

برخی از افراد مبتلا به یک بیماری خود ایمنی دیگر که مجاری صفراوی آنها را تحت تأثیر قرار می دهد، به هپاتیت خود ایمنی می شوند، مانند:

• کلانژیت صفراوی اولیه Primary biliary cholangitis (PBC).
• کلانژیت اسکلروزان اولیه Primary sclerosing cholangitis (PSC).

این نوع دیگری از هپاتیت خود ایمنی در نظر گرفته می شود.

اما به طور کلی، هر بیماری خود ایمنی از قبل موجود می تواند احتمال ابتلا به بیماری دیگری را افزایش دهد. به نظر می رسد التهاب مزمن در یک ناحیه باعث ایجاد التهاب در ناحیه دیگر می شود. احتمال ابتلا به هر بیماری خود ایمنی دوم 25% تا 50% است. اگر هپاتیت خود ایمنی اولین بیماری خود ایمنی شما باشد، شانس ابتلا به دومین بیماری را نیز دارید.

سایر شرایطی که معمولاً با AIH مشاهده می شود عبارتند از:

• بیماری گریوز Graves’ disease.
• بیماری سلیاک Celiac disease.
• بیماری التهابی روده Inflammatory bowel disease.
• روماتیسم مفصلی Rheumatoid arthritis.
• دیابت نوع 1.
• ویتیلیگو Vitiligo.

آیا هپاتیت خود ایمنی مسری است؟

خیر. ویروس های مسری می توانند باعث بروز هپاتیت ویروسی شوند (مانند هپاتیت A، هپاتیت B یا هپاتیت C). این عفونت ها می توانند گسترش یابند، اما هپاتیت خود ایمنی یک عفونت نیست و نمی تواند به افراد دیگر سرایت کند.

چگونه می توان هپاتیت خود ایمنی را تشخیص داد؟

ممکن است علائم یا نشانه های قابل توجه AIH را داشته یا نداشته باشید. یک پزشک متخصص با انجام یک معاینه فیزیکی و برخی آزمایشات معمول مانند تصویربرداری و آزمایش خون شروع می کند. یک آزمایش خون به نام پانل متابولیک جامع comprehensive metabolic panel شواهدی از بیماری کبدی را نشان می دهد. این پانل شامل مجموعه ای از تست های عملکرد کبد است که آنزیم های کبدی و التهاب را همراه با موارد دیگر اندازه گیری می کند.

گرچه این شاخص ها مختص هپاتیت خود ایمنی نیستند. اما پزشک معالج شما تست خون بیشتری را برای بررسی ویروس های خاص و سایر علل هپاتیت انجام می دهد. آنها همچنین به دنبال اتوآنتی بادی خواهند بود. هنگامی که آنها علل دیگر را رد کردند و آنتی بادی های مرتبط با هپاتیت خود ایمنی را شناسایی کردند، برای تأیید تشخیص آماده خواهند بود. بهترین راه برای انجام این کار بیوپسی (نمونه برداری) کبد است.

پزشکان برای تأیید تشخیص و تعیین درجه و نوع آسیب کبدی، بیوپسی کبد را انجام می دهند. در طول این فرایند، مقدار کمی از بافت کبد با استفاده از یک سوزن نازک که از طریق یک برش کوچک در پوست به کبد شما منتقل می شود، برداشته می شود. سپس نمونه برای تجزیه و تحلیل به آزمایشگاه ارسال می شود.

تشخیص هپاتیت خود ایمنی

هپاتیت خود ایمنی چه درمان هایی دارد؟

صرف نظر از اینکه چه نوع هپاتیت خود ایمنی دارید، هدف درمان کاهش یا توقف حمله سیستم ایمنی به کبد شما است. این ممکن است به کند کردن پیشرفت بیماری کمک کند. برای رسیدن به این هدف، به داروهایی نیاز دارید که فعالیت سیستم ایمنی را کاهش دهند. درمان استاندارد این است که با دوز بالای کورتیکواستروئیدها برای آرام کردن التهاب و سرکوب پاسخ خود ایمنی شروع شود، سپس به آرامی کاهش یابد. پردنیزون Prednisone متداول ترین و مطالعه شده ترین دارو برای هپاتیت خود ایمنی است. برای اکثر افراد خوب عمل می کند، اما می تواند عوارض جانبی داشته باشد. به نظر می رسد که جایگزین ها، مانند بودزوناید budesonide، عوارض کمتری داشته باشند. داروی دوم، آزاتیوپرین (آزاسان، ایموران)، ممکن است علاوه بر پردنیزون توصیه شود.

پزشک معالج شما ممکن است یک سرکوب کننده سیستم ایمنی به نام آزاتیوپرین azathioprine را همراه با استروئیدها تجویز کند، یا ممکن است پس از اتمام دوره استروئید درمانی، آن را تجویز کند. از آنجا که آزاتیوپرین نسبت به استروئیدها عوارض جانبی کمتری دارد، برای درمان نگهدارنده طولانی مدت بهتر عمل می کند تا سیستم ایمنی بدن شما دوباره فعال نشود. ممکن است نیاز داشته باشید که آن را تا آخر عمر مصرف و قطع کنید.

پزشکان معمولاً پردنیزون را با دوز بالا برای حدود ماه اول درمان تجویز می کنند. سپس برای کاهش خطر عوارض جانبی، طی چند ماه آینده به تدریج دوز را کاهش می دهند تا به کمترین دوز ممکن که بیماری را کنترل می کند، برسند. افزودن آزاتیوپرین همچنین به شما کمک می کند از عوارض جانبی پردنیزون جلوگیری کنید.

گرچه ممکن است چند سال پس از شروع درمان بهبودی را تجربه کنید، اما در صورت قطع دارو، بیماری اغلب عود می کند. بسته به شرایط شما، ممکن است به درمان مادام العمر نیاز داشته باشید.

داروهاچه عوارض جانبی دارند؟

عوارض جانبی مصرف طولانی مدت استروئید می تواند شامل موارد زیر باشد:

• افزایش اشتها و افزایش وزن.
• اختلالات خلقی، مانند اضطراب و افسردگی.
• گلوکوم (تاری دید).
• استئوپنی یا پوکی استخوان (ضعف استخوان).
• دیابت.
• فشار خون بالا.

عوارض جانبی مصرف داروهای سرکوب کننده ایمنی می توانند شامل موارد زیر باشند:

• عفونت های مکرر.
• تهوع و استفراغ.
• بثورات پوستی.
• کبودی و خونریزی آسان.
• اختلال در عملکرد کلیه.
• پانکراتیت.

هنگامی که این داروها را مصرف می کنید، پزشک معالج، شما را از نظر عوارض جانبی تحت نظر قرار می دهد. اگر عوارض جانبی داروی شما خیلی شدید است یا به اندازه کافی به شما کمک نمی کند، آنها یک جایگزین پیشنهاد می کنند.

آماده شدن برای ویزیت

اگر علائم یا نشانه هایی دارید که شما را نگران می کنند، با یک قرار ملاقات با پزشک متخصص شروع کنید. اگر پزشک شما به هپاتیت خود ایمنی مشکوک باشد، ممکن است به متخصص بیماری های کبدی (متخصص کبد) ارجاع داده شوید.

از آنجا که قرار ملاقات ها می توانند کوتاه باشند و اغلب موارد زیادی برای بحث وجود دارند، بهتر است برای قرار ملاقات خود آماده باشید. در اینجا اطلاعاتی وجود دارند که به شما کمک می کنند آماده شوید و بدانید که از پزشک خود چه انتظاری باید داشته باشید.

آنچه شما می توانید انجام دهید

از هرگونه محدودیت قبل از قرار ملاقات آگاه باشید. در زمان تعیین نوبت ویزیت خود، حتماً از قبل بپرسید که آیا کاری وجود دارد که باید انجام دهید، مثلاً رژیم غذایی خود را محدود کنید.

هر گونه علائمی که تجربه می کنید، از جمله علائمی که ممکن است به دلیل تعیین وقت ملاقات نامرتبط به نظر برسند، را یادداشت کنید.

اطلاعات شخصی کلیدی، از جمله استرس های عمده یا تغییرات اخیر زندگی را یادداشت کنید.

فهرستی از تمام داروها، ویتامین ها یا مکمل هایی که مصرف می کنید را تهیه کنید.

یکی از اعضای خانواده یا دوست خود را همراه داشته باشید تا به شما کمک کند تا همه چیزهایی که در مورد آن صحبت شد را به خاطر بسپارید.

پرسش های خود رو برای پرسیدن از دکتر بنویسید. برای هپاتیت خود ایمنی، برخی از پرسش های اساسی که باید از پزشک بپرسید عبارتند از:

• محتمل ترین علت علائم من چیست؟
• آیا دلایل احتمالی دیگری وجود دارند؟
• برای تأیید ابتلا به هپاتیت خود ایمنی به چه آزمایشاتی نیاز دارم؟
• شدت آسیب به کبد من چقدر است؟
• آیا وضعیت من احتمالاً موقتی است یا مزمن؟
• گزینه های درمان من چه هستند؟
• آیا درمان می تواند هپاتیت خود ایمنی من را درمان کند؟
• عوارض جانبی بالقوه هر گزینه درمانی کدامند؟
• چگونه ممکن است درمان هپاتیت خود ایمنی روی مدیریت سایر شرایط پزشکی من تأثیر بگذارد؟
• آیا هر یک از داروها یا عادت های من می توانند باعث ایجاد مشکلات کبدی یا بدتر شدن مشکلات کبدی من شوند؟
• آیا محدودیت های غذایی وجود دارند که باید رعایت کنم؟
• آیا باید به متخصص مراجعه کنم؟
• آیا جایگزین عمومی برای دارویی که برای من تجویز می کنید وجود دارد؟
• آیا بروشور یا مواد چاپی دیگری وجود دارند که بتوانم با خود ببرم؟ چه وب سایت هایی را پیشنهاد می کنید؟
• هر چند وقت یک بار به مراجعات بعدی نیاز خواهم داشت؟

از پزشک خود چه انتظاری باید داشته باشید؟

پزشک شما احتمالاً تعدادی پرسش از شما خواهد پرسید. آماده بودن برای پاسخ دادن به آنها ممکن است کمک کند زمانی را برای مرور هر نقطه ای که می خواهید زمان بیشتری را صرف آن کنید، اختصاص دهد. پزشک شما ممکن است بپرسد:

• اولین بار چه زمانی علائم را تجربه کردید؟
• آیا علائم شما مداوم بوده اند یا گاه به گاه؟
• علائم شما چقدر شدید هستند؟
• آیا به نظر می رسد چیزی علائم شما را بهبود می بخشد یا بدتر می کند؟
• آیا دارو یا درمانی برای علائم خود مصرف می کنید؟
• آیا سابقه خانوادگی بیماری کبدی دارید؟

از پزشک خود چه انتظاری باید داشته باشید؟

چقدر طول می کشد تا درمان اثر کند؟

هدف داروها بهبود بیماری است. ممکن است مجبور شوید چندین ماه تا چندین سال آنها را مصرف کنید تا این اتفاق رخ دهد. در طول مسیر، پزشک معالج شما به طور منظم کبد شما را برای نشانه های مؤثر بودن درمان بررسی می کند. آزمایش های عملکرد کبد نشان می دهند که سطح آنزیم های کبدی به تدریج به حالت طبیعی کاهش می یابد. بهبودی به این معنی است که تمام علائم و نشانه های بیماری از بین رفته اند.

انجمن آمریکایی برای مطالعه بیماری های کبد توصیه می کند که حداقل سه سال قبل از قطع مصرف استروئیدها به مصرف آنها ادامه دهید. هنگامی که حداقل دو سال در دوره بهبودی هستید، آنها قطع داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی را در نظر خواهند گرفت. حدود 50 درصد از افراد در عرض سه ماه پس از قطع داروهای خود عود بیماری را تجربه خواهند کرد. برخی دیگر ممکن است سال ها بعد عود کنند یا اصلاً عود نکنند.

برخی از افراد با درمان مقداری بهبود می یابند، اما برای رسیدن به بهبودی کافی نیست. در این مورد، پزشک معالج شما داروهای مختلفی را امتحان خواهد کرد. برخی از افراد اصلاً به درمان پاسخ نمی دهند. در این حالت سیر بیماری همچنان بدتر می شود. این افراد ممکن است دچار عوارضی شوند که به درمان اضافی نیاز دارند. ممکن است در نهایت به پیوند کبد نیاز داشته باشند.

پیوند کبد

هنگامی که داروها پیشرفت بیماری را متوقف نمی کنند یا به جای زخم غیرقابل برگشت (سیروز) یا نارسایی کبدی مبتلا می شوید، گزینه باقی مانده پیوند کبد است.

طی پیوند کبد، کبد بیمار شما برداشته می شود و با یک کبد سالم از اهداء کننده جایگزین می شود. در پیوند کبد اغلب از کبد اهداء کنندگان فوت شده استفاده می شود. در برخی موارد می توان از پیوند کبد اهداء کننده زنده استفاده کرد. در طول پیوند کبد اهداء کننده زنده، تنها بخشی از کبد سالم را از یک اهداء کننده زنده دریافت می کنید. هر دو کبد تقریباً بلافاصله شروع به بازسازی سلول های جدید خواهند کرد.

آیا هپاتیت خود ایمنی قابل درمان است؟

خیر. ممکن است رو به بهبودی برود. به این معنا که روند التهابی برای مدتی، گاهی اوقات برای مدت طولانی از بین می رود. اما پس از توقف درمان، ممکن است عود کند. به این حالت عود می گویند. اکثر افرادی (80%) که داروهای خود را قطع می کنند، در نهایت بیماری آنها عود می کند و به شروع مجدد درمان نیاز دارند. داروها معمولاً می توانند بیماری را به خوبی کنترل کنند، اما ممکن است مجبور شوید آنها را تا آخر عمر مصرف کنید.

میانگین امید به زندگی با هپاتیت خود ایمنی چقدر است؟

بدون درمان، امید به زندگی در عرض پنج سال 50% است. اما با درمان، امید به زندگی 90 درصد در 10 سال و 70 درصد در 20 سال است. حدود 15 درصد از افراد در نهایت علیرغم درمان، معمولاً پس از 10 تا 20 سال به سیروز کبدی مبتلا می شوند. اگر درمان با شکست مواجه شود، اگر پاسخ ناقص به درمان داشته باشید یا اگر بیماری چندین بار عود کند، ممکن است این اتفاق رخ دهد. بیماری هنگامی که عود می کند، می تواند قوی تر بازگردد.

هنگام زندگی با هپاتیت خود ایمنی چگونه باید از خود مراقبت کنیم؟

• مراجعات خود به پزشک معالج خود را ادامه دهید. پزشک معالج شما باید تا پایان عمر به نظارت بر کبد شما ادامه دهد. حتی اگر مدتی در بهبودی بوده اید، بیماری می تواند بدون هشدار و بدون ایجاد علائم قابل توجه عود کند. پزشک معالج شما می تواند میزان فیبروز (آسیبی که منجر به ایجاد اسکار می شود) در کبد شما را از طریق الاستوگرافی غیرتهاجمی کنترل کند. اگر دوباره علائم شروع شدند، در تماس با پزشک معالج خود تردید نکنید.
• مراقب رژیم غذایی خود باشید. رژیم غذایی سالم برای افراد مبتلا به بیماری کبد بسیار مهم است. به طور خاص مطالعات درباره AIH، نشان می دهند که تا 30% از افراد علائم بیماری کبد چرب غیر مرتبط با الکل دارند. به این معنا که بدن شما تمایل به ذخیره چربی اضافی در کبد شما دارد که یکی از دلایل اضافی التهاب است. شما با حفظ وزن سالم و کاهش قند و چربی های اشباع شده در رژیم غذایی خود، می توانید در برابر این مشکل کار کنید. این اقدامات همچنین می توانند به بهبود نتایج درمانی شما کمک کنند.
• از ایمنی خود محافظت کنید. هم بیماری های کبدی و هم داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی باعث کاهش سیستم ایمنی شما می شوند. به این معنا که برای جلوگیری از بیمار شدن باید از خود مراقبت بیشتری کنید. پزشک معالج شما ممکن است مکمل های ویتامین و واکسن های خاصی را برای محافظت از شما در برابر عفونت ها توصیه کند. اطمینان حاصل کنید که هیچ مکملی را که آنها تأیید نکرده اند مصرف نمی کنید.
• از الکل اجتناب کنید. مصرف الکل ایمنی شما را کاهش می دهد و به کبد شما آسیب می رساند.

سخن پایانی

هپاتیت خود ایمنی جدی است، اما اکثر افراد به خوبی به درمان پاسخ می دهند. این بیماری می تواند بهبود یابد و همه آنها برای مدت طولانی ناپدید شوند. پس از بازگشت، احتمالاً همان درمان دوباره مؤثر خواهد بود. ممکن است درمان عوارض جانبی داشته باشد، اما با مراقبت از رژیم غذایی و ایمنی خود، می توانید زندگی نسبتاً طبیعی داشته باشید. هنگامی که درمان موثر نیست، پیوند کبد یک گزینه است.